هوالنّور

شب افشای رازهای نهان در سینه ی دو نسل که در رودررویی با شیاطین درونی و بیرونی از آزمونی سخت گذر کردند و راه همچنان ادامه دارد. راهی چون دو خط موازی در زمان، که به ناچار در عمق هستی به یکدیگر می پیوندند و شمایل عشق را رقم می زنند.
نسلی که در مسیر رسیدن به حقیقت، گاه خود را به خوابی خودخواسته زده تا به آنچه دلخواه اوست رسد، حال آنکه آنچه دلخواه دوست بوده باید تقدیر هستی باشد. تقدیری که گاه با رحمت و گاه با حکمت شکل می گیرد. و دیگر نسلی که به دست فراموشکاریهای خواسته و ناخواسته به سراشیبی سقوط و انهدام راه یافته و باید تا دیر نشده چشمانمان را بگشاییم، آنان را دریابیم که عزیزان ما پاره های تن ما هستند.
"شب حورا" قصه ای است که دوست رقم زده تا در فصلی مناسب حال و هوای آدمهای قصه دیدنی شود.
آدمهایی که ماییم و فرزندان ما. ماییم و مسئولیت فردای این گروه سرگشته. بچه هایی که شیاطین برایشان نقشه ها کشیده اند تا یا بدست خودمان، یا با نیش عقربهای جرار دوزخی اضمحلالشان را رقم زنیم.
"شب حورا" قصه ی شهیدان رفته و شاهدان مانده در راه است.
"حورا" در آرزوی دیدن دوباره معشوق زمینی خود قدم در راه ریاضت آمیز سختی می نهد که اگر به خویش آید آرزوی یار رفته را به یاد می آورد. آرزویی که جز سعادت معنای دیگری ندارد.
و کلام آخر تکرار این بیت حافظ است برای همه:
آن زمانی که وضو ساختم از چشمه ی عشق
چار تکبیر زدم یکسره بر هرچه که هست


شهاب ملت خواه
بهمن 1386