زمانی که شنیدم برنامه اکران جشنواره به دو بخش تقسیم شده است و پنج روز اول فقط به بخش بین الملل اختصاص دارد و دوستداران سینمای ایران مجبورند فیلم های وطنی را در یک ماراتن خسته کننده و پرشتاب در شش روز به تماشا بنشینند، این سئوال در ذهنم مطرح شد که به راستی دلیل اصلی این کار چیست؟! البته هرکسی به فراخور یافته ها و تجربیات و حدس های خود فرض هایی را مطرح کرد که نگارنده نیز از این قائده مستثنا نیست و البته دلایلی را هم که از سوی محافل غیر رسمی جشنواره بعضا به آن استناد می شد چندان قانع کننده نبود، دلایلی مانند ایجاد فرصت مناسب تر برای دیدن فیلم های بخش بین الملل یا مثلا ارتقاء سینمای ایران و قس علیهذا... تا اینکه دلیل اصلی بر زبان دبیر محترم جشنواره جاری گشت و خیال ما را راحت کرد که به جستجوی خود پایان دهیم و بالاخره از این مسئله رمزگشایی گردید. البته اگرچه بر اعجاب ما افزود و هنوز هم انگشت به دهان مانده ایم که پس عزت و استقلال و خودباوری ما چه می شود و به راستی نکند این تصمیم نه در بنیاد فارابی بلکه در کاخ جشنواره برلین گرفته شده است!
و آن دلیل چیزی جز این نبود که بخش بین الملل جشنواره فجر با جشنواره برلین همپوشانی نداشته باشد!؟ و اینجاست که باید به ذکاوت و کیاست مدیران سینمایی تبریک گفت که جسارت به خرج دادند و بالاخره در بیست و ششمین دوره جشنواره فجر دست به این عقب نشینی زدند و امیدوارانه سالن های خلوت را در نیمی از جشنواره به سینمای ملی ! هدیه دادند.