پژمان لشگری‌پور، تهیه‌کننده سینما و معاون سابق فرهنگی و پژوهشی بنیاد سینمایی فارابی ضمن بیان این مطلب  گفت: حضور فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های خارجی از دو حالت خارج نیست. به این معنا که فیلمی مثل "جدایی نادر از سیمین" که به عنوان یک اثر ملی قطعا موافق و مخالف‌های بسیاری دارد هم در محافل خارجی و هم در محافل سینمایی داخلی و اکران عمومی دیده می‌شود و به نوعی مورد تایید مخاطب است و به تبع فیلم‌هایی از این دست در تاریخ سینمای ایران ماندگار خواهند شد.
وی در ادامه افزود: حضور فیلم‌هایی از این دست تا اندازه‌ای است که بزرگان تاریخ سینمای جهان از آن صحبت می‌کنند و دست آخر یکی از جایزه‌های بزرگ سینمایی دنیا را از آن خود می‌کند.
این تهیه‌کننده سینما در ادامه افزود: در مقابل فیلم‌هایی از این دست، دسته‌ای دیگر از فیلم‌ها وجود دارند که هیچ حس و خاطره جمعی از جامعه ایرانی ایجاد نمی‌کنند. به این معنا که فیلم‌هایی از این دست نه اکران می‌شوند، نه در محافل سینمایی مورد ارزیابی قرار می‌گیرد و نه حتی مخاطب خاص سینما پس از دیدن برخی از این فیلم‌ها در محافل خصوصی تاثیر می‌گیرند.
لشگری‌پور در ادامه با اشاره به رشد دسته دوم از فیلم‌ها گفت: دسته دوم از این فیلم‌ها که فیلم‌هایی با مخاطب خاص نام گرفته‌اند و من آنها را فیلم‌هایی برخواسته از بطن جامعه نمی‌دانم، در دهه ۷۰ رشد بسیاری پیدا کردند. مسائل کلی این فیلم‌ها نه تنها انتقادی نبود بلکه به نوعی دور از واقعیت‌های موجود اجتماع بود و فقط جشنواره‌های خارجی که اهداف خاصی را در نظر داشتند این فیلم‌ها را انتخاب می‌کردند در واقع فیلم‌های جشنواره‌پسندی بودند که در دل مخاطب خاص سینمای ایران هم جایگاهی نداشتند.
وی در ادامه افزود: ساخت فیلم‌هایی از این دست در میانه دهه ۷۰ رشد چشمگیری کرد و اساسا برخی از فیلمسازان سوژه‌هایی برای ساخت را انتخاب می‌کردند که خوش آمد جشنواره‌های خارجی بود. در واقع فیلم‌های آنها تصویر جامعه ایران را نمایندگی می‌کردند.
معاون سابق فرهنگی و پژوهشی بنیاد سینمایی فارابی در ادامه صحبت‌های خود با اشاره به ظهور دسته سوم از فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های خارج از کشور گفت: دسته سومی از حضور سینمای ایران در جشنواره‌های خارجی در حال شکل گیری است که در جهت تامین منافع تهیه‌کنندگان و سرمایه گذاران خارجی حرکت می‌کنند.
وی در توضیح وجود و ظهور دسته سوم از فیلم‌های جشنواره پسند گفت: با توجه به گسترش ارتباطات و سرمایه‌گذاری خارجی که عموما تامین هزینه‌های فنی یک اثر سینمایی است؛ بسیاری از فیلمسازان علاقه پیدا می‌کنند که از جهت بالابردن کیفیت فیلم‌ها یخش فنی آثار را به آنها بسپارند. اما نکته این است که این فیلمسازان غافل از بار حقوقی هستند که بر آثارشان مترتب می‌شود.
لشگری‌پور در ادامه افزود: وقتی حرف از سرمایه‌گذاری بر یک اثر هنر به میان می‌آید به تبع اهداف و مصالح سرمایه‌گذار هم مطرح می‌شود و این حق را به لحاظ قانونی دارد که هرکجا که می‌خواهد فیلم را نمایش دهد و دیگر اعتراضی هم از جهت حقوقی نمی‌توان کرد و درست در این مرحله است که فیلمساز و تهیه‌کننده ایرانی باید هوشمندی لازم را به خرج دهند.
وی در پایان متذکر شد: این درحالی است که اگر مسئولان در بخش بین‌الملل نهادهای سینمایی سرمایه گذاری و توان مضاعف برای معرفی فیلم‌هایی از جنس آثار سینمایی ملاقلی‌پور، حاتمی‌کیا، مجید مجیدی اختصاص می‌دادند قطعا به چهره خوب‌تری از سینمای ایران در محافل خارجی دست می‌یافتیم.