در ساليان اول انقلاب كه يك سليقه خاص بر مديريت سينماي كشور حاكم بودند، تمام حمايت‌هاي دولتي از نوع به خصوصي از فيلم‌ها و همچنين تبليغات رسانه‌ها و جشنواره‌هاي داخلي فيلمسازان كشور را كه بخشي از آنها شامل فيلمسازان پيش از انقلاب مي‌شوند و بخشي ديگر، فيلمسازان جوان ترغيب كرد فيلم‌هايي بسازند كه از پيام و محتوي لبريز باشند كه پس از چند سال همين فيلمسازان به دو گروه تقسيم شدند، برخي به سمت توليد فيلم‌هاي تبليغاتي به اصطلاح شعاري روي آوردند و آن دسته فيلمسازاني را شامل مي‌شدند كه از كمك‌هاي نقدي و وام‌هاي بلاعوض بهره‌مند بودند و گروه دوم فيلمسازاني بودند كه آنها به جنبه‌هاي هنري و فرهنگي سينما بيش از يك مسئله ساده، سراغ معادلات پيچيده نخواهيم داشت و تجربه‌هاي ناموفق را دوباره تكرار نخواهيم كرد.
كاركردهاي تبليغاتي آن اهميت مي‌دادند و به سمت ساخت فيلم‌هايي گرايش پيدا كردند كه داراي زباني پيچيده بود و پيام‌هاي عميق فلسفي را به مخاطب تقديم نمايند. اما هر دو گروه از اين فيلم‌ها و فيلم‌سازان با يك مشكل اساسي مواجه بودند و آن فقدان جذابيت براي مخاطب بود كه باعث شد در كمتر از دو دهه، تماشاچي 20 ميليوني سالهاي اول انقلاب به مخاطب كمتر از يك ميليون تنزل يافته و نهايتاً منجر شود كه در سالهاي اخير فيلمسازان به سمت هنجارشكني براي جذب مخاطب روي آورند.
در حالي كه سينما يك فرمول ساده دارد كه اگر روش‌هاي حل آن را مثل معادلات رياضي فرا بگيريم، هيچگاه مثل مديران سينمايي در سالهاي اخير در ضرب و تقسيم‌هاي بي‌حاصل گرفتار نخواهيم شد و براي حل يك مسئله ساده، سراغ معادلات پيچيده نخواهيم رفت و تجربه‌هاي ناموفق را دوباره تكرار نخواهيم كرد.
اکران فیلم های فرهنگی که ظاهراً مطابق تصمیم مسئولان سینمایی کشور از اول آبان ماه با نمایش فیلم "خواب زمستانی" ساخته سیامک شایقی آغاز خواهد شد، یکی از همین تدابیر شکست خورده ای است که در سالهای اخیر با اسامی مختلف و به شکل های گوناگون مراحل آزمون و خطا را پشت سرگذاشت و اینک در آغاز یک مرحله دیگر قرار دارد.
اینکه برخی سینماهای شهر را اختصاص بدهیم به اکران فیلم هایی که اگر با اهدای بلیط رایگان هم شهروندان را به دیدن آنها تشویق نمائیم، امیدی به استقبال مردم از آنها نخواهیم داشت، نه تنها توجیه اقتصادی و نفعی برای صنعت سینما ندارد، بلکه افتخاری نیز برای سینمای فرهنگی محسوب نخواهد شد. در هیچ کجای دنیا سالن های خالی نمی توانند برای سینمای آن کشور امتیاز تلقی شوند، پس به جای اینکه بخواهیم به لطایف الحیل و عناوین جذابی مثل "سینمای خاص"، "سینمای هنری"، "سینمای جشنواره ای"، "فیلم روشنفکری"، "اکران آسمان باز" و این آخری هم "اکران فیلم های فرهنگی" و توزیع بلیط های رایگان و نیمه بها بین کارمندان دولت و کارگردان کارخانجات این سینمای بی رمق را سرپا نگهداریم، بیائید با واقع نگری و شناخت ماهیت سینما در سیاست های سینمایی خود تجدید نظر کرده و از این هنر- صنعت مهم، با نفوذ و تأثیرگذار که انسان عصر معاصر در سیطره جادوی آن گرفتار شده است، در جهت اهداف فرهنگی کشور استفاده نمائیم.