سرويس هنري برنا:

کلمه اپرا در اصل، لغتي لاتين و به معني "اثر" است و معني خود اپرا عبارت است از: نمايشي که در آن ، موضوع درام يا کمدي و حتي مذهبي را که متن آن اغلب به صورت شعر نوشته شده با موزيک توام مي سازند و بازيکنان تمام گفته هاي خود را با آواز و به همراهي ارکستر ادا مي کنند و نه تنها گفته هاي بازيکنان بصورت آواز رد و بدل مي شود بلکه اغلب حرکات آنها و صداهاي مختلف ديگر نيز توسط اکستر به تقليد از طبيعت انجام مي شود.

مثلاً کسانيکه اپراي "لابرهم" اثر "لوچيني" را ديده اند ، مي دانند که اين موسيقي دان معروف ايتاليايي ، چقدر در اين اپرا و ساير اپراهايش مراعات اين نکات ظريف موسيقي را کرده است.






مثلاً وي در اپراي "لابرهم" موقعي که "رودلف" براي گرم کردن اطاق خود ، دفاتر و کتاب هاي حاوي اشعار مختلف خود را در بخاري مي ريزد ، ارکستر با چه مهارتي از صداي جرق و جرق آتش تقليد مي کند تا جائيکه آتش خاموش مي شود و ارکستر نيز سكوت مي كند.



تمام اپراهاي معروف ، مملو از اين نوع نکات ظريف موسيقي هستند و در همه آنها حالات مختلف روحي بازيکنان ، از شادي و خوشحالي گرفته تا ترس و وحشت و غم و غصه ، همه با ارکستر حس مي شود.



به تقليد از اپراها ، امروزه در اغلب فيلم هاي سينمايي ، صحنه هاي مختلفي را به همراه موسيقي نشان مي دهند و شکي نيست که اين خود بر جذابيت فيلم افزوده و به بينندگان کمک مي کند که احساسات مختلف آن صحنه ها را به خوبي درک نمايند.






 


نمايش هاي اپرا بر چهار نوع است :




1- اپراي جدي که به آن اپراي بزرگ مي گويند و اين دسته از اپراها اغلب اثرهاي تراژيک و درام هاي تاريخي و ادبي هستند.



2- اپراي کميک که اثرهاي نيمه کمدي يعني همه نوع اتفاقات مختلف بخصوص موضوع هاي حياتي و فاجعه هاي عشقي و غيره را شامل مي شود.



3- اپراي بوف که اثري است کاملاً کمدي



4- اپراي مذهبي که به آن "اوراتوريو" نيز مي گويند.



در حال حاضر سه نوع اپراي اول ، يعني اپراي جدي ، کميک و بوف با دکور و لباس هاي مخصوص و بازي نمايش داده مي شود ، در صورتيکه بيشتر اپراهاي مذهبي فقط بصورت آواز به همراهي ارکستر اجرا مي شود.



يعني خوانندگان آواز دسته جمعي مي خوانند و از اول تا آخر اثر، بدون بازي فقط با آواز و ارکستر اجرا مي شود.



تراژدي و موسيقي در يونان قديم:




از همان موقعي که يونانيان قديم داراي ادبيات و نمايش شدند ، اغلب اشعار خود را با آهنگ مخصوص و به همراهي ني و يا چنگ مي خواندند. مثلاً بسياري از تراژدي ها و گفته هاي "اشيل" در موقع بازي با يک ريتم بخصوصي خوانده و بازي مي شد و به علاوه گاهي آوازهاي دسته جمعي نيز به همراهي ني و چنگ با آنها همراهي مي کرد.



بعدها ، در قرن پنجم ميلادي درام هاي مذهبي متداول شد و اين نمايش ها اغلب پيش يا بعد از مراسم مذهبي اجرا مي شد و بازيکنان آن نيز اغلب خود ، کشيش و اهل دين بودند.



موضوع اين نمايش ها آميخته به موسيقي و گرفته شده ازانجيل بوده و خيلي جدي بازي مي شد.



به تدريج بعضي از قسمت هاي کميک به آن اضافه شد و اغلب اين نمايش ها را  در ميدان جلوي کليساها با دکور و لباس هاي مخصوص اجرا مي کردند و بعدها در قرن سيزدهم و بخصوص در قرن چهاردهم ميلادي اين طرز نمايش ها که تا آن موقع کاملاً جنبه مذهبي داشت از کليسا جدا شد.



اولين نمايش که مي شود آنرا حقيقتاً به اوپراي کميک تشبيه کرد، اثري بود به اسم بازي "روبن و ماريون" که در سال 1285 ميلادي در ناپل از طرف شخصي به نام "آدام دوهال" نمايش داده شد.








پيدايش اپرا




پيدايش اصلي اپرا به صورتي شبيه به اپراهاي امروزي ، در قرن شانزدهم اتفاق افتاد.



به اين ترتيب كه: در شهر "فلوراين" عده اي از هنرمندان و صنعت گران مختلف با رياست و تشويق شخصي به نام "باروي" گاه گاهي در منزل وي جمع شده و به اصطلاح دوره هاي هنري تشکيل مي دادند.



به تدريج اين جمعيت به اين فکر افتادند که تراژدي هاي قديم يونان را با همراهي موسيقي بر روي صحنه آورند و هر کدام از بازيکنان با آواز مخصوص ، گفته هاي خود را بخوانند و چون تا آن زمان ، کاملترين و بهترين شکل آواز هميشه به صورت دسته جمعي انجام مي شود ، اين گروه تصميم گرفتند که آوازهاي فردي خوبي نيز به وجود آورند. ولي چون در ميان آنها موسيقي دان قابل و استادي وجود نداشت ، نتوانستند آن طور که بايد اين تصميم را عملي کنند.



اولين نمايشي که بعد از اين دوره به وجود آمد "اريديس" اثر "جاکوب پري" ايتاليايي است که براي بار اول در طي مراسم ازدواج "ماري دوميدسيي" با "هانري چهارم" پادشاه فرانسه نمايش داده شد.



بعد از آن "منت وردي" ايتاليايي ، اثري اقتباس از تراژدي قديم يونان به نام "ارفئو" ساخت ، ولي نا گفته نماند که اغلب اين نمايش ها ، خالي از عيب و نقص نبود.



اولين اپراهايي که به وجود آمد چه از نظر آواز و چه از نظر ارکستر، معايب بسيار داشت و دراين ميان تنها چيزي که بسيار جلب توجه مي کرد و مورد نظر بود ، تلفظ صحيح کلمات ادبي بود و مي توان گفت که اپرا در موقع پيدايش خود ، پيش از آن که يک اثر موسيقي باشد، يک اثر ادبي بود.



در آن دوره اين نوع نمايش ها مختص طبقه اشراف بود ولي به تدريج توده مردم نيز به ديدن اين بازي ها گرايش پيدا کرده و اپرا در ميان عامه نيز محبوبيت يافت و نخستين سالن هاي نمايش ، بدين ترتيب در شهرهاي مختلف ايتاليا و سپس در تمامي نقاط دنيا ، داير شد.