«پژمان لشکری‌پور» مدیر تولید و مدیر بخش امور برنامه‌های جشنواره فیلم مقاومت درباره قتل عام مسلمانان میانمار و وظیفه سینماگران و مدیران فرهنگی در این خصوص گفت: طبیعتا بخش بین‌الملل جشنواره مقاومت بحث تحولات منطقه و بیداری اسلامی را پیگیری خواهد کرد اما مسئله حادث شده اخیر جهان اسلام در آستانه ماه مبارک رمضان بسیار دردناک است. متاسفانه هر ساله ما شاهد فجایعی از این دست برای مسلمانان در کشورهای مختلف هستیم، سال گذشته قحطی‌زدگان سومالی که هنوز هم ادامه دارد باعث زخم بر پیکر مسلمانان جهان شد، همچنین در دو سال گذشته سیل ویرانگر پاکستان جامعه اسلامی را عزادار کرد. امروز هم کشتار ۸۰۰ هزار مسلمان برمه که گویا با حمایت دولت و از سوی بودائیان افراطی شکنجه و کشته می‌شوند باعث نگرانی مسلمانان جهان از جمله ایرانیان مسلمان شده است.
لشکری‌پور در ادامه گفت: شاید یکی دو سال گذشته بیشترین و شایع‌ترین اخبار از میانمار مربوط به خانم «آن سوان سوچی» برنده صلح نوبل سال ۹۱ که در حصر خانگی به سر می‌برد، به رسانه ها مخابره می‌شد. این مسئله به قدری برای اتحادیه اروپا ایالات متحده اهمیت داشت که بارها نماینده ویژه‌ای از دول مختلف به برمه گسیل شد تا این فرد از حصر خانگی رهایی یابد و نیز به سرعت نماینده مجلس این کشور شد. در این خصوص لوک بسون فیلمساز شهیر فرانسوی نیز فیلمی با نام «لیدی» را سال قبل با موضوع این خانم با تبلیغاتی هدایت شده و با حمایت بخش فرهنگی اتحادیه اروپا ساخت و روانه بازار جهان کرد. اینجا چگونگی و جایگاه سینما به خوبی روشن می‌شود. اما عجیب است در این شرایط که نزدیک به یک میلیون مسلمان در مضیقه به سر می‌برند خانم سوچی که برنده جایزه صلح است اعلام می‌کند مسلمانان شهروندان این کشور نیستند و بر فرقه‌کشی و نسل‌کشی چشم می‌بندد.
معاونت فرهنگی سابق بنیاد سینمایی فارابی در ادامه گفت: معیارهای صلح نوبل و جوایزی از این دست در دنیا چیست؟ جایزه صلح نوبل به افرادی که در خدمت به بشر و صلح اقداماتی انجام می‌دهند اهدا می‌شود اما گویا ارزش این جایزه این قدر تنزل یافته است که فردی که برنده این جایزه است از کنار هموطنانی که یک میلیون نفر هستند به راحتی می‌گذرد؛ در حالی که نمایندگی مجلس مردم این کشور را نیز برعهده دارد ولو این که مسلمانان شهروندان آن کشور نباشند پس ارزش‌های انسانی، حقوق بشر و دلسوزی برای انسان‌ها به کجا رفته است؟ به نظر می‌رسد دنیا امروز در حوزه فرهنگ و رسانه و بحث‌های اندیشه‌ای و فکری نیازمند یک رفرم و بازنگری در تعریف پدیده‌ها است. تنها جرم این انسان‌ها مسلمان بودن‌شان است واگرنه رسانه‌های غربی و سینمای غرب چطور حاضر است برای یک آزادی سیاسی یک خانم از حصر خانگی با تمام قوا سرمایه‌گذاری کند و برای پخش مناسب آن و نمایش خانگی آن همت گمارد اما در قبال سوزاندن و شکنجه کردن هزاران انسان در همان منطقه هیچ عکس‌العملی نشان نمی‌دهد؟
وی در ادامه گفت: این پدیده جدیدی در دنیا نیست، دو دهه قبل مچاله شدن مسلمانان بوسنی و هرزگوین را در قلب اروپا شاهد بودیم، به نظرم آنچه مهم است این است که با ابزار سینما و فرهنگ از مردم مظلوم این سرزمین و مسلمانانی که تنها به خاطر اعتقادشان و دینی که زینت بخش آن‌هاست کشته می‌شوند دفاع کنیم. ما به عنوان ده کشوری که دارای صنعت سینما و تولید ملی هستیم طبیعتا نباید نسبت به این روابط و معادلات پیچیده و خفت بار دنیا در قبال مسلمانان ساکت بنشینیم و طبیعی است حالت انفعال داشتن ما را به جایی نمی‌رساند و جشنواره‌هایی مانند مقاومت حتی فجر و هفته‌های فیلم که از ایران در سراسر جهان برپا می‌شود باید با این رویکرد برگزار شود که پرده تزویز را از این چهره فریبکار و ناعادلانه حاکم بر دستگاه‌های فرهنگی امروز دنیا بردارد.
لشکری‌پور در خاتمه افزود: فجایع دردناک امروز میانمار که چه بسا در ماه‌های آتی برای مسلمانان سایر نقاط دنیا هم ممکن است شبیه به آن رخ دهد بار دیگر به ما هشدار می‌دهد که این غفلت که به نوعی همه ما را در سیستم فرهنگی دربرگرفته و عارضه ای که گریبانگیر مدیریت فرهنگی ماست یعنی گم کردن اولویت‌ها و پرداختن به حاشیه های فرعی و واماندن از اصل و صرف وقت برای نزاع‌های جزیی و جناحی که همه ناشی از منیت و نفسانیت است و نگذاشتن زمان برای رصد کردن مسایل دنیا و برنامه‌ریزی درازمدت برای آنچه که از سینما انتظار می‌رود، به وضوح دیده می‌شود و این درد امروز ماست. به قول شهید اهل قلم : «شاید جنگ خاتمه یافته باشد اما مبارزه هرگز پایان نخواهد یافت و زنهار از این غفلتی که ما را در برگرفته است که همانا از ظلمات قیامت است».
