«ویتو» نوجوان پس از آن به رم رفت و از همان دوران در نمایشهای مذهبی کلیسا، و سپس در نمایشهای کمدی بازی کرد. در سال ۱۹۱۷ در فیلم صامت «The Clemenceau Affair» به کارگردانی «آلفردو دی آنتونی» بازی کرد. در دهه ۱۹۲۰ دسیکا بازیگر عاشق‌پیشه گروه‌های تئاتری مختلف بود، در این سالها او به سراسر ایتالیا سفر کرده و بازی در تئاتر را به صورت جدی ادامه می دهد. 

در ۱۹۲۷ او «زیبایی دنیا» و ۱۹۲۸ «کمپانی و دیوانه» را بازی می کند. سال ۱۹۳۰ با «ماریو کامرینی» آشنا می شود و همچنان کار در تئاتر را ادامه می دهد. در ۱۹۴۰ با «گل‌های ارغوانی» کارگردانی و یک سال بعد، همکاری با «چزاره زاواتینی» فیلم‌نامه‌نویسی را شروع می کند. «ترزای جمعه (۱۹۴۱)»، «نمره ی اخلاق صفر (۱۹۴۱)» و «یک سرباز گاریبالدی در صومعه (۱۹۴۲)» فیلمهای دیگر او و کمدی‌هایی به سبک ایتالیایی با داستان‌هایی دوپهلو و نمونه‌های رایج شخصیت‌های احساساتی بودند. 

دسیکا در سال ۱۹۴۴ با فیلمنامه ای از زاواتینی و بازی «مارچلو ماسترویانی» فیلم «بچه ها نگاهمان می کنند» را کارگردانی می کند که آغازگر فیلمهای نئورالیسم اوست. او چهار فیلم دیگر در همین سبک «واکسی (۱۹۴۶)»، «دزد دوچرخه(۱۹۴۸)»، «معجزه در میلان (۱۹۵۱)» و «امبرتو دی (۱۹۵۲)» می سازد که همگی شاهکارهای جهانی میشوند. معجزه در میلان جایزه بزرگ جشنواره کن را به طور مشترک و جایزه منتقدان نیویورک را به عنوان بهترین فیلم خارجی سال گرفته است در سال های دهه پنجاه به همراه همسرش «جودیتا ریسونه» و «سرجیو توفانو» گروه تئاتری خود را تشکیل می دهند که بیشتر در نمایشهای کمدی فعالیت داشت.
 
از دیگر فیلمهای پر افتخارش می توان به «طلای ناپل(۱۹۵۴)»، دو زن(۱۹۶۰)»، «دیروز،امروز،فردا (۱۹۶۳)» و «باغ فینزی کوینتینی (۱۹۷۱)» اشاره کرد.دسیکا به خاطر فیلم‌های «دیروز، امروز، فردا» و «باغ فینزی کونتینی‌ها» برنده اسکار بهترین فیلم سال شده و یک بار هم به خاطر بازی در «وداع با اسلحه ۱۹۵۷» نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش دوم شده است.باغ فینزی کونتینی‌ها همچنین جایزه اول جشنواره برلین را به دست آورده است.

آخرین فیلمی که بازی کرد «همدیگر را خیلی دوست داریم (۱۹۷۴)» ساخته «اتوره اسکولا» بود که در نقش خودش ظاهر شد و فیلم پس از مرگ او به نمایش درآمد.او در طول زندگی اش در فیلم‌های بسیاری بازی کرد تا هزینه ساخت فیلم‌هایش را تأمین کند از جمله این فیلمها می توان به «نان، عشق و فانتزی» از «لوئیجی کومنچینی» و «ژنرال دلا روور» از «روبرتو روسلینی» اشاره کرد.

دسیکا دو بار ازدواج کرد و از همسر اول دختری به نام «امی» دارد و از ازدواج دومش هم صاحب پسرهایی بنامهای «مانویل» و «کریستین» است که اولی آهنگساز فیلم شد و دومی راه پدر را دنبال کرد و بازیگر،کارگردان و فیلمنامه نویس سینما شد. 
بالاخره دسیکا در ۱۳ نوامبر ۱۹۷۴ در اثر بیماری سرطان ریه در سن ۷۳ سالگی درگذشت.