سخنگوی شورای صنفی نمایش با بیان این مطلب افزود: کارگردان «شور شیرین» شرایط اکران فیلمش را دلیلی بر فروش پایین فیلم می داند و هر چه دلش می خواهد به شورای صنفی و مدیران می گوید اما من همه این حرف ها را می گذارم به حساب ناآگاهی از تولید فیلم چرا که وقتی انتخاب عوامل تولید حرفه ای نیست ،مردم رغبتی به تماشای آن ندارند زیرا مردم دوست دارند قهرمانانشان را در قالبی زیبا تماشا کنند.
وی در مورد دفاتر پخش و نحوه فعال شدن آن ها توضیح داد: برای فعال کردن دفاتر پخش باید بخشی از بودجه ای را که دولت برای ساخت فیلم هایی همچون «شور شیرین» اختصاص می دهد به دفاتر پخشی که توانایی دارند اختصاص دهند که بتوانند به توزیع منطقه ای جهانی بپردازند تا فیلم ها سود آور باشند .البته به شرطی که فیلم ها به صورت حرفه ای و جذاب تولید شوند.
کاوش با بیان این نکته که ما در معنای واقعی کلمه دفتر پخش در کشورمان نداریم، تصریح کرد: در حالی که پخش جایگاه بسیار ویژه ای در آمریکا دارد و فیلمی اکران نمی شود مگر این که از تنگه پخش گذشته باشد. در سینمای صنعتی آمریکا، اروپا و هند پخش داران همراه با بیمه و بانک در کنار مراحل تولید فیلم حضور دارند و هر کارگردان یا تهیه کننده در ابتدا برای ساخت فیلم به سازمان پخش مراجعه می کند تا آن سازمان فیلم را نسبت به نیازهای روز جامعه و التهاب های جهان بررسی و با توجه به این مسائل، موضوع فیلم ها را برای کل دنیا فرآوری کند به همین دلیل کستینگ تولید یکی از مهم ترین مسائل پخش است.
وی افزود: پس از بررسی موضوع فیلم توسط سازمان پخش و توافق با شرکت پخش شرکت بیمه فیلم را بیمه می کنند و بانک هم برای ساخت فیلم وام می دهد.حتی سالن های سینما هم بخشی از تولید می شوند و روی فیلم ها سرمایه گذاری می کنند و به این شکل سینما صنعتی می شود. درصدی از این نوع تعریف از دفاتر پخش پیش از انقلاب وجود داشت و پخش و سالن های سینما در تولید دخالت داشتند اما بیمه و بانک در این زمینه وارد نشده بودند. در چنین شیوه ای سینما بی مسئولیت عمل نمی کند ، بلکه تمام تلاش خود را برای فروش فیلم انجام می دهد چرا که فیلم از آن خودش است.
سخنگوی اتحادیه تهیه کنندگان تاکید کرد: در این حالت دفتر پخش هم برای اکران فیلم بی انگیزه نیست و بهترین زمان را برای پخش فیلم در نظر می گیرد و خود جزئی از مثلث تولید می شود.با توجه به این تعریف در حال حاضر دفتر پخشی نداریم و به همین دلیل تلاش می کنیم با وضع قانون هایی چون محدودیت هشت فیلم برای دفاتر پخش آن ها را فعال کنیم. سال گذشته با این قانون تکان هایی در دفاتر پخش ایجاد شد ، البته برای فعال تر شدن دفاتر نیاز به برنامه ریزی دقیق تری وجود دارد.
کاوش در ادامه خاطرنشان کرد: تا زمانی که تنها ۲۰ درصد سینمای ایران خصوصی است و دولت با پرداخت هزینه سازندگان فیلم ها را راضی می کند و سینماگران سود خود را در تولید فیلم تامین می کنند انگیزه ای برای اکران باقی نمی ماند.
به گفته کاوش، دفتر پخش باید این توانایی را داشته باشد که سناریوهای به روز را در موضوعات مذهبی، تاریخی و مشترک بیابد و با گروهی حرفه ای شامل ده ها نویسنده توانا این سناریوها را به فیلمنامه هایی خوب تبدیل کند و دولت هم با اختصاص بودجه به دفاتر پخش آن ها را در تولید شریک کند.
