به گزارش هنرنیوز؛ محمود گبرلو مجري برنامه سينمايي هفت در گفت‌وگو با ستاد خبري سي و يكمين جشنواره بين‌المللي فيلم فجر گفت: به نظر من در جشنواره‌ای مثل جشنواره فجر، جلسه نقد و بررسی فیلم، جایگاهی ندارد!
اولاً به این دلیل که بیشتر فیلم‌های جشنواره برای اکران عمومی ممکن است دچار تغییراتی شوند و ملاک برای قضاوت و یا تحلیل یک فیلم، فیلمی است که مردم آن را می‌بینند. چون ممکن است با کوچکترین تغییر محتوا به هم ریخته و مفهمومی دیگر را منتقل کنند. اینکه در جشنواره تعدادی از خبرنگاران و یا حتی تعدادی از مردم در تهران آن را می بینند باز هم نمی‌تواند ملاک
قضاوت یک منتقد باشد. آنچه که در نهایت آماده اکران می‌شود ملاک عادلانه‌ای برای قضاوت است .نمایش یک فیلم در جشنواره بیشتر برای ارزیابی کلی کارگردان از عکس‌العمل‌ها و یا برخوردها است که در این شرایط همه باید دست بدست هم بدهند تا کارگردان بتواند اثر موفق‌تری را برای نمایش عمومی آماده سازد نه اینکه نمایش جشنواره‌ای را ملاکی برای انتقام‌جویی قرار دهیم .
وي افزود: ثانیا اینکه این جلساتی که در جشنواره فیلم فجر سال‌های قبل اتفاق می‌افتد، جلسه نقدوبررسی نبود ! جلسه نقد آداب و روشی دارد که رعایت و توجه به آن موجب می‌گردد همه با رضایت از هم جدا شوند. مثلا در جلسه نقد و بررسی یک فیلم جایی برای آشنایان و بستگان و فامیل و یا اظهار نظر برای افراد کم‌دانش یا بی‌تخصص نیست. معمولا در همه جای دنیا رسم است جلسه نقد و بررسی یک فیلم با حضور کارگردان و چند منتقد برجسته و شناخته شده از لحاظ سواد و دانش سینمایی برگزار می شود و اگر افراد غیر متخصص سینمایی هم قرار باشد حضور یابند حتما افرادی صاحب فضل و دانش و تخصص اجتماعی هستند .
البته در کنار آنان هم ممکن است تماشاگرانی شاهد گفتگوها باشند اما سطح علمی آنان نیز از دانشجویان سینما و یا روزنامه‌نگاران سینمایی حرفه‌ای پایین‌تر نمی‌تواند باشد. در چنین فضایي می‌توانیم شاهد گفتگوهای جذاب و علمی باشیم که رضایت طرفین نیز جلب شده باشد .
گبرلو ادامه داد: ثالثا اینکه متاسفانه در عرصه رسانه ها تفکیکی بین منتقد و خبرنگار و یا مسئول صفحه یا سردبیر رسانه که اکثریت‌شان سیاسی هستند و با نگاه سیاسی نظر می‌دهند وجود ندارد، که البته مقصر اصلی متولیان آن رسانه هستند که سینما را جدی نگرفته و از روی تفنن صفحاتی دارند؛ به همین دلیل خیلی برای‌شان مهم نیست که منتقد یا خبرنگار سینمایی‌شان باید چه رتبه و جایگاه علمی داشته باشد، به همین دلیل متاسفانه هم‌اکنون جایگاه جدی رسانه های سینمایی در میان اهالی سینما کم‌رنگ شده است.
اين منتقد سينما در ادامه بيان داشت: در این میان حتی اگر فرض بر اصلاح همه امور بگذاریم متاسفانه ظرفیت نقدپذیری برخی اهالی سینما نیز کم‌رنگ شده است و بیشتر تهیه‌کنندگان و گاه
کارگردانان محترم فقط انتظار تمجید و تعریف را دارند !
با این مجموعه شرایط به نظر من بهتر است این جلسات را به جلسات پرسش و پاسخ تبدیل کنیم که کارگردان بعد از نمایش فیلم در میان خبرنگاران حضور پیدا کند و خبرنگاران سؤالاتی که در مورد مسیر تولید فیلم یا حاشیه فیلم دارند را از او بپرسند و یا توضیحات دست‌اندکاران فیلم را بشنوند و به اطلاع علاقمندان سینما برسانند.
گبرلو یادآور شد: سال گذشته ما سعی کردیم به سه هدف برسیم. اولاً به خاطر فاصله‌ای که بین تهیه‌کننده و یا کارگردان‌ها با خبرنگاران ایجاد شده بود، سعی کردیم فضا به گونه‌ای باشد که بین منتقدین و خبرنگارها تفکیکی صورت گیرد تا مشخص شود چه کسانی منتقدند و نظر نقادانه دارند و چه کسانی خبرنگارند و پرسش‌های رسانه‌ای دارند. ثانیا منتقدی هم که در جلسه حضور
می‌يافت سعی می‌کرد یک تحلیل کوتاه کارشناسی از فیلمی که دیده شده بیان کند که ممکن بود در این تحلیل به نقاط ضعف و قوت یا مسائل ساختاری و مفهومی فیلم هم اشاره‌ای شود و دیگر اینکه خبرنگاران پشت تریبون قرار گیرند و ضمن معرفی رسمی خود شجاعت طرح سوال بصورت شفاعی و به نوعی گفتگو رودررو با فیلمساز را داشته باشند
وی خاطر نشان کرد: در سال‌های قبل، خبرنگاران، سؤالاتشان را مکتوب می‌نوشتند که ما این برنامه را حذف کردیم چون برخی خبرنگاران سؤالاتی را مطرح می‌کردند که معلوم نبود از کدام رسانه‌اند یا حتی گاهی نام رسانه‌ای را عنوان می‌کردند که بعدا معلوم می‌شد اصلاً برای آن رسانه نیستند. روشی مناسب پیش گرفتیم که خبرنگار از روی کارت شناخته شده، نام رسانه‌اش اعلام
شده و سؤالش را مطرح می‌کرد.
این کارشناس سینمایی ابراز کرد: در کل، جلسات سال گذشته اقدامات مناسبی در مسیر به دست آوردن تجربه فضای نقد و روزنامه نگاری بود که اگر ادامه پیدا کند، به سینمای ایران بیشتر کمک خواهد کرد.
