شب گذشته و در اولین برنامه از دور جدید برنامه خانوادگی و شبانگاهی زنده باید زندگی «آرش لاهوتی» کارگردان سینمای مستند مهمان برنامه بود.
در ابتدای برنامه حسن گوهرپور کارشناس و مجری این بخش با اشاره به بخش‌هایی از مستند «۴۷/۲» که به زندگی بلندقدترین مرد ایرانی است که برای رسیدن به تیم ملی والیبال نشسته تلاش می‌کند گفت: این اثر روایت ساده‌ای از زندگی فردی است که به لحاظ جسمی با دیگران تفاوت‌هایی دارد و تلاش می‌کند از این تفاوت استفاده احسن داشته باشد.
در ادامه آرش لاهوتی در پاسخ به این پرسش که چه مسأله‌ای باعث شد سراغ این موضوع بروید گفت: من به طور اتفاقی با این موضوع آشنا شدم. سوژه هم در ابتدا خیلی همکاری نمی کرد اما پس از مدتی و دو ماه آشنایی با او، کم کم به حضور در جلوی دوربین راضی شد.
لاهوتی در ادامه و در پاسخ به این پرسش که افرادی این‌چنینی با چه مصایب و مشکلاتی در جامعه مواجه هستند هم اظهار داشت: اتفاقا به نظر من مشکل خاصی در زندگی اجتماعی‌اش ندارد اما به هر حال به لحاظ فیزیکی ممکن است در برخی مواقع دچار محدودیت‌هایی بشود. مثلا در راه رفتن عادی دچار مشکل است و یک پایش از پای دیگرش کوتاه تر است. اما آنچه مهم است این است که این فیلم برگشت این آدم به زندگی و تلاش و کوشش او برای رسیده به اهدافش است.
در ادامه این گفتگو فیلم‌های «من عشق بازم» و «راننده و روباه» که درباره محمود کیانی فلاورجانی است پخش شد.
لاهوتی در ادامه این گفتگو و با اشاره به فیلم راننده و روباه گفت: من مدت‌ها پیش از طریق فیلم‌های محمود کیانی فلاورجانی ایشان را می‌شناختم؛ اما تا قبل از این که بگردم و او را پیدا کنم، آشنایی قبلی با هم نداشتیم. این مساله مدت‌ها ذهن مرا به خود مشغول کرده بود و احساسی به من می‌گفت که بالاخره درباره این شخصیت یک فیلم می‌سازم. اما در ابتدا او موافقت نکرد. قبل از من هم چندین نفر به او مراجعه کرده بودند و جواب رد شنیده بودند. در مورد ایشان هم اول می‌بایست فرآیند اعتمادسازی طی می‌شد تا این شخصیت به من هم عادت و هم اعتماد می‌کرد. این پروسه حدود یک ماه طول کشید و من سفرهای متعددی به فلاورجان داشتم تا اطمینان او را جلب کنم.
این سینماگر درباره جذابیت همراه با طنز این اثر و اینکه آیا این دیالوگ‌ها نوشته شده یا بداهه است هم ادامه داد: این مساله راحت بودن کاراکترها در همه فیلم‌های من دیده می‌شود. سعی می‌کنم طوری با شخصیت‌ها رفتار کنم که تا حد ممکن دوربین را احساس نکنند. مستندساز بودن فلاورجانی از این حیث کار را برای من سخت‌تر می‌کرد. او فکر می‌کرد که چون همه فیلم‌هایش سه یا چهار سال زمان برده است، کار ما هم باید همین قدر طول بکشد. به نظر من از یک فیلمساز فیلم ساختن کار بسیار مشکلی است و فیلم‌هایی هم که در مورد فیلمسازها ساخته می‌شود، اغلب یکنواخت و کلیشه‌ای است. من می‌خواستم که به درون فلاورجانی راه پیدا کنم. تا دقیقه ۲۰ فیلم اگر کسی او را نمی‌شناخت، متوجه نمی‌شد که او یک فیلمساز است؛ تا صحنه‌ای که او برگه اعلان فیلم را به دیوار نصب می‌کند.
لاهوتی در ادامه و در پاسخ به پرسش خسروی مجری برنامه درباره موفقیت‌های این فیلم هم گفت: این فیلم در جشنواره‌های داخلی که جوایز گرفته است اما در بخش مسابقه جشنواره «ویزیون دورئل» در سوئیس هم بوده، جشنواره فيلم هاي مستند «هات داكس» کانادا، و نمایش در کشورهای لهستان و ترکیه در هفته‌های آینده از جمله کشورهایی است که این فیلم در آن‌ها یا در جشنواره‌های‌شان حضور داشته است.
عکس‌ها: مصطفی انجیله‌ای
