هنر نیوز - 15 هنرمند به قربانيان جنايات و ديكتاتوري ژنرال فرانكو اداي احترام كردند

فيلمي با حضور « پدرو آلمادوار» و « خاوير باروم»،

15 هنرمند به قربانيان جنايات و ديكتاتوري ژنرال فرانكو اداي احترام كردند

15 هنرمند برجسته‌ي اسپانيايي در فيلمي ويدئويي نسبت به هزاران قرباني جنايات ديكتاتوري ژنرال فرانكو، اداي احترام كردند.

به گزارش هنر نیوز به نقل از ايسنا، در ميان اين هنرمندان عناوين سينماگراني چون «پدرو آلمادوار» كارگردان و خالق آثاري چون «با او حرف بزن»، «همه‌چيز درباره‌ي مادرم» و «بازگشت» به همراه «خاوير باردم» بازيگر «پيرمرد‌ها سرزميني ندارند» و برنده‌ي اسكار بهترين بازيگر مرد در مراسم آكادمي علوم و هنرهاي بصري آمريكا 2010به چشم مي‌خورد.

بنابر اعلام خبرگزاري فرانسه، در اين فيلم ويدئويي كه روز دوشنبه در مادريد به روي پرده رفت روايتي ازمصائب صدها زن و مرد كه توسط ژنرال فرانسيسكو فرانكو در خلال‌ سال‌هاي 39 _ 1936 به قتل رسيده‌اند، بيان مي‌شود.

بنابراين گزارش، پدرو آلمادوار در پيامي كه توط «آزوسنا رودريگوئز» كارگردان اين فيلم خوانده شد درباره‌ي سال‌هاي حكومت ديكتاتوري فرانكو در اسپانيا گفت: آن سال ها تجربه‌اي احساس برانگيز بود، اين اثر يك سوال سياسي نيست، بلكه به‌ سادگي يك مساله‌ي بشردوستانه است.

«پدرو آلمادوار» در سال 1999 براي فيلم « همه چيز درباره مادرم»، جايزه بهترين كارگرداني فستيوال كن را گرفت. در سال 2003 براي فيلم «با او حرف بزن»، اسكار بهترين فيلم نامه اوريژينال را از آن خود كرد و در ضمن نامزد بهترين كارگرداني هم شد. در همين سال و براي همين فيلم، جايزه بافتا، جايزه فستيوال بانكوك و جايزه انجمن منتقدين سينمايي آرژانتين در بخش بهترين فيلم خارجي را به‌دست آورد.

براي «همه چيز درباره مادرم» ، اسكار بهترين فيلم خارجي را كسب كرد.

ديگر فيلم‌هاي او عبارتند از «آموزش بر» (2004 )، «زنان در آستانه فروپاشي عصبي» (1988 )، «چه كار كرده‌ام كه بايد اين بلا به سرم بيايد» (1984 )، «هزار توي احساس» ( 1982 )، فيلمبرداري كار جديد «پدرو آلمادوار» در كمتر از 10 هفته آينده آغاز مي‌شود.

ژنرال فرانسيسکو فرانکو (1892-1975) ديکتاتور اسپانيا بود. او پس از جنگ داخلي اين کشور، از 1939، تا هنگام مرگش در 1975 بر اسپانيا حکومت مي‌کرد.

رژيم فرانکو يک ديکتاتوري انعطافپذير سوسياليستي مصلحتگرا، فرصت طلب و طرفدار اصالت سود بود، هر چند در دهه شصت فشار بر مردم کمتر شد اما در طول سالهاي سياه سلطه فرانکو هميشه فضاي اختناق و عوام فريبي وجود داشته‌است. مخالفان يا اعدام مي‌شدند و يا تبعيد، به گواهي محققان در سالهاي 1939-44 تعداد اعدامهاي سياسي به حدود 200 هزار نفر رسيد.

در اين سالها حزب‌ها به نهادهاي دولتي و فرمايشي تبديل شدند که در جهت تبليغات رژيم پيش مي‌رفتند، روزنامه‌ها زير تيغ سانسور در قالب کاتوليسم محافظه کارانه، يکي يکي بسته شدند، تا سال 1950 فقر و گرسنگي در اسپانيا بيداد مي‌کرد و بي سوادي در حال گسترش بود، فضاي فرهنگي اسپانيا هدفدار شد صحنه‌هاي تاتر با کمدي‌هاي سرگرم کننده(بي خطر) پر مي‌شد، ادبيات عاميانه شامل داستانسرايي کنترل شده از طبقه متوسط بود و سينما به توليد انبوه ملودرامها مي‌پرداخت (در 1965 براي هر 5100 نفر يک فيلم ساخته شد) و اين امور در حالي بود که هنرمندان ، دانشمندان و نخبگان اسپانيا جلاي وطن مي‌کردند، کساني نظير خوان رامون خيمنس Juan Ramon Jiménez (شاعر و برنده جايزه نوبل)، سورو اخوآ Severo Ochoa (بيوشيميست برنده جايزه نوبل)، رامون سندر Ramon Sénder (رمان نويس) پابلو کاسالز Pau Casals (موسيقيدان)، لوئيس بونوئل Luis Buuel (فيلم ساز) و فرناندو آرابال Fernando Arrabal (نمايشنامه نويس) از اين جمله‌اند.