هنر نیوز - فارابي و چند علامت سوال بزرگ در برپايي جشنواره فيلم هاي کودک و نوجوان همدان

فارابي و چند علامت سوال بزرگ در برپايي جشنواره فيلم هاي کودک و نوجوان همدان

برنا
برگزاري جشنواره فيلم هاي کودکان و نوجوانان همدان اولين تجربه مجيد شاه حسيني به عنوان دبير اين رويداد است که تابستان گذشته جانشين عليرضا رضا داد در بنياد سينمايي فارابي شد.

شاه حسيني در حالي اين تجربه را به اندوخته هاي خود اضافه مي کند که چند ماه پس از سکانداري فارابي، بيست و ششمين جشنواره فيلم فجر را برگزار کرد.

جشنواره اي که آقاي دبير از آن به عنوان يکي از موفق ترين جشنواره ها ياد کرد ولي از آن طرف سينماگران نظر ديگري داشتند.

آنها به اتفاق نظر، بيست و ششمين دوره جشنواره فيلم فجر را هم به لحاظ کيفيت فيلم ها و هم به لحاظ نوع برپايي از ضعيف ترين دوره ها ياد کردند.

اگر اختلاف شاه حسيني و مخالفان وي در چگونگي بر پايي جشنواره را به حساب تنوع سليقه بگذاريم، نمي توان کاستي ها و ضعف هاي مشهود را سليقه اي عنوان کرد.

کاستي هايي که بعضا دلخوري سينماگران، منتقدان و اهالي مطبوعات را به همراه داشت و بارها شاهد اعتراض جمعي آنها و ترک سالن بوديم.

به هر حال يک جشنواره بين المللي که تجربه 26 دوره بر پايي را يدک مي کشد، اين نوع برگزاري از افتتاحيه و اختتاميه گرفته تا نحوه نمايش فيلم ها جاي سوال دارد که هنوز پاسخي روشن به آن داده نشده است.
مديريت جديد فارابي با اين پيشينه مي رفت که بيست ودومين جشنواره بين المللي فيلم هاي کودکان و نوجوانان همدان را برپا کند.
همه چيز خوب پيش مي رفت و نشان مي داد که متوليان برگزاري آن اندوخته خود از جشنواره فجر را به همدان برده اند.

در اين ميان تنها نگراني اهالي سينما اضمحلال سينماي ايران و به ويژه ژانر کودک بود.

آري؛ فارابي براي انعکاس اين رويداد مهم از اصحاب رسانه دعوت کرد.مسئولان ارشاد همدان و ديگر متوليان از استانداري گرفته تا مديريت هواپيما و غيره هم خود را آماده مي کردند تا براي دومين بار ميزبان اين جشنواره باشند.
پرواز مرگ

اولين مشکل از فرودگاه مهرآباد و تاخير در پرواز شروع شد، البته اين تاخير ربطي به فارابي و برگزار کنندگان جشنواره ندارد؛مشکلي است که متاسفانه اپيدمي شده و همه به آن عادت کرده ايم.
اما اولين سوال که در ذهن خبرنگاران نقش بست و نگراني دست جمعي را به همراه داشت نوع هواپيمايي بود که براي اين جشنواره اختصاص داده بودند؛ يک فروند هواپيماي ملخي کوپر که در طول پرواز با لرزش هاي شديد نگراني سرنشينان را به همراه داشت.

البته اين نگراني در قياس با اضطرابي که در پرواز برگشت از همدان مسافران را در برگرفت، اصلا به چشم نمي آمد.

پرواز برگشت با همان هواپيماي فوق الذکر انجام شد؛ پروازي که با لرزش هاي شديد و ممتد هواپيما خاطره فوق العاده تلخي از سفر هوايي را براي مسافران برجا گذاشت. اين نگراني و استرس به حدي بود که چند نفر دچار بدحالي شديد شدند و بلافاصله به بيمارستان انتقال يافتند.

دراين ميان ناراحتي اهالي رسانه از يک چيز بود و آن اينکه چرا پس از حادثه تلخ هواپيمايي c130 بازهم هواپيماي مشابه به آنها اختصاص مي يابد؟

اگر اتفاقي رخ دهد چه کسي پاسخ گو است؟ اصلا چه کسي خسارت اين همه نگراني، استرس و صدمه هاي جسمي و روحي را پرداخت خواهد کرد؟

نور چشمي ها مي مانند

شاهکار ديگر جشنواره بيست و دوم بازگرداندن حدود 50 نفر از اصحاب رسانه به تهران بود.
فارابي به دلايلي که فقط براي خود محفوظ نگه داشته، در اقدامي عجيب و غير منتظره، در دومين روز ازجشنواره پنج روزه، نام 50 نفر از منتقدان اهالي رسانه و مطبوعات و ديگر مهمانان را بر تابلوي روابط عمومي خود در هتل محل اقامت گذاشت و از آنها خواست که ساعت 12 ظهر فردا هتل را به سمت فرودگاه ترک کنند.

اين اقدام غير منتظره، تعجب همگان را بر انگيخت. بسياري از آنها به قول فارابي اعتماد کرده و تا پايان جشنواره براي خود و رسانه متبوعشان برنامه ريزي کرده بودند که با اين حرکت عجيب، تمام برنامه هاي آنها نقش بر آب شد.

جالب اينکه يکي از مسئولان هتل به جاي دوستان عزيز در بنياد فارابي جواب گو بود.او دليل اين کار را ورود مهمانان جديد و کمبود جا عنوان کرد.

البته فارابي خيلي خوب ارزش کار رسانه، خبر و اطلاع رساني را مي داند. به همين خاطر چند رسانه که به ظاهر برد خبري بيشتري دارند و البته کارشان فقط تعريف و تمجيد است و عملکردي خنثي دارند را به عنوان تريبون خود نگه داشت و باقي را روانه تهران کرد.

جدا سازي هتل هنرمندان و اهالي مطبوعات

معمولا در چنين جشنواره هايي رسم بر اين است که اهالي مطبوعات و رسانه ها با هنرمندان در يک جا مستقر شوند تا تعامل بيشتري در تحليل اين رويداد داشته باشند.

نمونه آن را در چندين جشنواره از جمله جشنواره فيلم کوثر در مشهد مقدس شاهد بوديم. اما در جشنواره همدان با تفکيکي که بين هتل محل اقامت هنرمندان و خبرنگاران صورت گرفت، عملا خبرنگاران به مشکل برخوردند.

در اين بين حداقل انتظار از دوستان برپا کننده جشنواره اين بود که براي ارتباط اهالي رسانه با هنرمندان از قبل تدبيري درست مي انديشيدند.

به هر حال بيست و دومين جشنواره فيلم کودک و نوجوان هم به پايان مي رسد و مديريت جديد فارابي اولين تجربه خود از اين رويداد را به دست مي آورد.

در اين ميان آنچه مي ماند هزاران سوال بي پاسخ است که البته خيلي از آن ها از دوره هاي قبل مانده و با اين چشم انداز خواهد ماند.

شايد تا قبل از برگزاري جشنواره دغدغه اهالي سينما از فقر و نابودي سينماي کودک بود ولي نحوه برپايي آن هم بر اين نگراني افزوده و آينده اي تاريک براي سينماي ايران رقم زده است.